"The Attic" nie jest typowym horrorem. Przeważa tu raczej dramat psychologiczny, a elementy gatunkowe pojawiają się jedynie w fantazjach głównej bohaterki i zakończeniu.
Tematyka początkowo zdaje się dość banalna. Bibliotekarka straciła swoją młodość przez przymus opieki nad jeżdżącym na wózku ojcem. W dodatku wciąż nie może pogodzić się z zaginięciem narzeczonego, choć minęło od tego czasu już 19 lat. To nie koniec jej problemów. Do wszystkiego dochodzi jeszcze przymus odejścia na wcześniejszą emeryturę.
Głównym wątkiem jest jednak opieka nad inwalidą, który chce podporządkować sobie życie córki i uczynić z niej swego rodzaju niewolnika. Z jego ust nie pada ani jedno dobre słowo w stosunku do córki i ta snuje makabryczne wizję, w których mu się sprzeciwia lub pozbawia go życia. Również dużo młodsza koleżanka z pracy głównej bohaterki, nie może uwolnić się spod jarzma despotycznej matki.
Temat niemocy uwolnienia się od rodziców poruszany był w kinie już nie raz, ale tu zyskuję dzięki wyolbrzymieniu problemu, który z czasem z dramatu przeradza się w rzeczywisty horror.
Wydarzenia płyną wolnym tempem, przez co początek nieco nuży, ale kiedy kupimy konwencję i wczujemy się w sytuacje bohaterki, film zaczyna zyskiwać. Nie mała w tym zasługa świetnie dobranej głównej roli, lekko nawiedzonej bibliotekarki. Chyba każdy spotkał kiedyś taką na swojej drodze. Swoje robi też wspaniała muzyka i klimatyczne senne wizje głównej bohaterki.